Verslag 6-daagse reis Sevilla – Córdoba – Granada

Door Eddy Jansen

6 november – dag 1

De meerdaagse reizen van de Vlaamse Vriendenkring Benidorm zijn altijd iets om naar uit te kijken. Keer op keer krijg je een stukje van Spanje te zien waar je anders niet zou komen. Bij mij is dat een beetje anders, na twintig jaar rondrijden met een camper ben ik echt wel in alle hoeken van Spanje geweest. Voor Carina ligt dat anders en voor mij is het helemaal niet erg om reeds bezochte steden of gebieden opnieuw te ontdekken. Bovendien gebeuren de uitstapjes meestal onder begeleiding van een goede gids en door de vele achtergrondinformatie bekijk je alles toch anders.
Deze keer krijgen we voor de volle zes dagen gids Elly mee die zich in de bezochte steden laat bijstaan door plaatselijke gidsen. Nooit een foute keuze want die hebben meestal nóg meer te vertellen. Elly zelf is een kordate reisleider en dat was even wennen in vergelijking met de vorige exemplaren.
Deze reis zou ons dus naar Sevilla, Córdoba en Granada brengen en vandaag ging het meteen naar Sevilla, een flink aantal kilometers dus en dan weet je op voorhand dat je vroeg uit bed moet. Na een klein opstapprobleempje en daaruit voortvloeiende extra taxirit kwam alles in orde en was de groep volledig. Opvallend: bijna de helft van de buspassagiers heeft de Nederlandse nationaliteit. Blijkbaar zijn de reizen van onze vriendenkring goedkoper dan die van soortelijke Nederlandse clubs :-)
Onderweg tijdens één van de obligate pauzes was het wel lachen. Op de toog lagen naast de croissants ook napolitanas (chocoladebroodjes) en iemand dacht dat het worstenbroodjes waren. Die had ze toch graag warm uit de oven en ook al vond het personeel achter de bar dat een rare gewoonte, ze deden het toch maar. Ook toen de dame in kwestie er mosterd bij vroeg deden ze wat gevraagd werd, klant is koning niet waar? Je kan je waarschijnlijk al voorstellen hoe dat gesmaakt heeft! Carine koos een stukje tortilla, ook warm graag. Dat duurde wel een kwartier en toen was het bordje warm. Jaja, het bordje dus – de tortilla was binnenin nog bevroren. Gelukkig scheen de zon én stonden er buiten ezeltjes om te strelen.
Na de middagstop was het tijd voor enkele spelletjes bingo en door twee lijnen te scoren hadden we weer een voorraad snoep verdiend voor onderweg. Dank u VVB!
Onderweg passeerden we nog een aantal grotwoningen in de buurt van Guadix en zagen we vele hectares met zonnepanelen liggen. Naarmate je Sevilla nadert, besef je hoeveel alle toegangswegen naar de steden in Europa op elkaar lijken. De ene Boomsesteenweg na de andere ...
Na een rustige rit zonder gezeur over te warm, te koud, te luide of verkeerde muziek kwamen we ontspannen aan in Sevilla. De koffers werden uit de bus gehaald en dan is het altijd opletten. Sommigen slagen er in om met je zwarte bagage te vertrekken omdat die wel bijna lijkt op de witte van henzelf ...
Het inchecken ging snel bij hotel Don Paco en we kregen een mooie kamer. Boven op het dak is er een terras met zicht op de meeste verlichte gebouwen van de stad, mooi en prima geschikt om te aperitieven!
Deze avond werd de derby tussen Betis en FC Sevilla gespeeld. Als ik dat had geweten, had ik zeker geprobeerd om aan kaartjes te geraken. Over kaartjes morgen een extra verhaaltje.

7 november – dag 2

Deze ochtend konden we bijna uitslapen want onze wandeling door Sevilla startte pas om 10u30. Om helemaal fit te starten was er echt een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Alles wat je je kan inbeelden was aanwezig: croissants, spek, bonen in tomatensaus, kaas, alle soorten brood enz enz. Beter dan het buffet bij het avondeten, ook al valt daar niks negatief over te schrijven.
Eerst ga ik even – zoals gisteren beloofd – uitweiden over kaartjes, meer bepaald kaartjes om het Alhambra in Granada te bezoeken. Tot onze verrassing was er in het officiële programma geen bezoek aan dit bouwwerk voorzien. Voor mij onbegrijpelijk en even erg als een café zonder bier. Gelukkig was er hier en daar vrije tijd voorzien en kon dit opgelost worden. Dat wil echter niet zeggen dat je zomaar kan gaan wanneer je wil. De gids had ons gisteren al gewaarschuwd: voor sommige bezoekuren moet je weken op voorhand reserveren. Nu weet ik uit eigen ervaring dat het meestal zo‘n vaart niet loopt en dat er bijna altijd wel ergens iets te rapen valt. Toch was er gisteren enigszins een lichte paniek waar te nemen en ging de halve bus meteen online op zoek naar tickets. Je hebt dan de keuze uit verschillende en in prijs zeer uiteenlopende mogelijkheden: met een audiogids, met een echte fysieke gids, met of zonder de tuinen enz. Achterin de bus hoorden we gejuich want ze waren “binnen” geraakt. De prijzen die ik hoorde waren zwaar overdreven, ik was echt niet van plan om 50 euro inkomgeld te betalen – zelfs niet met de Spaanse koning als gids. Er zijn zoveel (privé) aanbieders van tickets en die willen allemaal een graantje meepikken. Ik ging dan zelf op zoek naar een alternatief want Carina zou niet te genieten zijn als we het Alhambra niet zouden bezoeken. Lang duurde het niet om langs officiële weg tickets te vinden voor 14 euro per persoon. Zonder gids weliswaar, je krijgt dan geen uitleg maar je kan overal wel zo lang blijven hangen als je wil. Het boeken van de tickets mislukte een aantal keren maar uiteindelijk had ik toch ook prijs en we hadden enkele tientallen euro‘s uitgespaard. Nu eerst Sevilla! Om 10u30 werden we in twee groepen verdeeld en kregen we “oortjes” om de uitleg van de Spaanse, maar zeer goed Nederlands pratende gidsen, te volgen.
Eerst reden we met de bus naast het water naar de Plaza de Espa&ntild;a. Dit schitterende plein is een van de meest bezochte plaatsen van de stad. De hele omgeving is trouwens prachtig door het mooie Maria Luisa park. De buurt is gebouwd voor de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling van 1929 en je ziet dan ook vele mooie paviljoenen uit oa Colombia, Argentina, Mexico, Guatemala enz. Temidden van al die mooie gebouwen kon Spanje als gastland zelf niet achterblijven en moest hun bijdrage groter zijn dan al de rest. Het resultaat mag er absoluut zijn. Het geheel bestaat uit een groot plein van wel 200 meter doorsnee met daarop een gebouw in de vorm van een halve cirkel. Op het gelijkvloers kreeg elke Spaanse provincie zijn eigen fresco met de typische Andalusische tegeltjes.
Allemaal zeer mooi maar ook heel druk en overal proberen zigeunervrouwen een takje rozemarijn in je handen te duwen om dan daarna – uiteraard tegen betaling – je toekomst te voorspellen. Wij lieten ons alleen verleiden door enkele abanicos te kopen, de typisch Spaanse waaiertjes, die daar aangeboden werden.
We reden opnieuw een stukje met de bus tot in het centrum en van daaruit ging het verder te voet door het oude centrum. Dit is mijn derde bezoek aan Sevilla en het is mooier dan ik mij herinnerde. Overal zie je prachtige gebouwen, elk huis heeft wel een geschiedenis te vertellen en overal zie je paardenkoetsen. De hoogtepunten zijn het koninklijk paleis, de kathedraal en de vrijstaande klokkentoren maar daarover dadelijk iets meer.
Na de gegidste rondleiding hadden we de hele namiddag vrij en we trokken opnieuw richting Plaza de Espa&ntild;a. Daar was het intussen een heel stuk rustiger geworden. We wandelden nog wat rond en zochten enkele geocaches. Aan het park stond een jongeman die flamenco outfits had uitgestald van het soort waar je kop dan kan doorsteken om foto’s te nemen. Daar konden we niet aan weerstaan en het resultaat, al zeg ik het zelf, mag er zijn.
Iets verder liepen we de oude tabaksfabriek van Sevilla binnen. Nu zijn de gebouwen ingepalmd door de universiteit maar grote stukken kan je vrij bezoeken. Aan de overkant zaten we nog maar net op een terrasje of een straatmuzikant-gitarist kwam rond met de hoed. Wij hadden hem echter niet horen spelen en dat zei ik hem ook. Geen probleem, dan zingt/speelt hij toch een extra nummertje. De vraag “Vanwaar kom je, wat is je naam?” resulteerde in een privé serenade waar Eduardo, Amberes en Belgica veelvuldig in voorkwam.
In het oude centrum probeerden we nog aan inkomtickets voor de kathedraal te geraken maar hier vingen we bot. Deze kathedraal is de grootste gotische kathedraal ter wereld! Bijgevolg werd ook de Giralda – de meer dan 100 meter hoge klokkentoren – niet beklommen. Spijtig want dit is toch een uniek gebouw. Je gaat immers niet naar boven via trappen maar via een helling – was lang geleden handiger voor de ezeltjes die materiaal naar boven moesten brengen. In mijn fantasie hoor ik de muezzin oproepen tot gebed, eeuwen geleden intussen. Het Real Alcázar (koninklijk paleis) laten we bewust links liggen, morgen in Granada krijgen we immers nog meer van dat te zien.

8 november – dag 3

Na een tweede rustige nacht in hotel Don Paco hadden we nog bijna de hele dag tijd om op eigen houtje de stad te verkennen. Die tijd hebben we grotendeels gevuld met caches zoeken. Het lukte niet echt overal maar dank zij deze hobby kwamen we toch weer op plaatsen terecht waar je anders nooit komt. Helaas is dat soms in minder florissante buurten. We kwamen ook terecht bij Metropol Parasol, beter bekend als de “Setas de Sevilla” – de paddestoelen van Sevilla. Het gaat hier om een bijzondere houten constructie op de Plaza de Encarnación. Het geheel wordt gebruikt als locatie voor allerhande evenementen.
Voor ons werd het stilaan tijd voor een terrasje en we zaten nog maar net op een gezellig pleintje bij een park toen de eerste druppels vielen. Snel werden enkele grote parasols gezet zodat we toch grotendeels droog bleven. Lang duurde het niet en hiermee zal het watertekort niet opgelost worden.
Om 16u zaten we allemaal op de bus en reden we naar Granada waar we in het donker arriveerden. Hotel Axilares ligt vlak bij het Alhambra en we kregen een zeer mooie en grote kamer. Het hotel heeft vier sterren, één meer dan het vorige hotel maar aan het avondbuffet was dat niet te merken. Slecht was het absoluut niet maar van vier sterren niveau vonden wij het niet. Na het diner doken we in de bar voor een koffie + drankje en toen was het alweer tijd om in bed te duiken.

9 november – dag 4

Vandaag kregen we een “nieuwe” gids mee om ons door Granada te leiden. Hij wist heel veel te vertellen tijdens de rondleiding. We liepen door verschillende wijken die voor mij al lang geen geheimen meer kennen (dit is mijn zevende bezoek aan Granada) en eindigden in de buurt van de kathedraal. Daar kon Carina voor de eerste keer in haar leven eindelijk genieten van een portie churros en ze waren lekker!
Ik blijf Granada een fantastische stad vinden en voel mij er telkens weer thuis als ik door de smalle straatjes van Albayzin wandel (afwijkende schrijfwijze is mogelijk maar niet te verwarren met Albarracin, het schitterende dorp bij Teruel). Toen we bij de mirador de San Nicolas waren kwam het “Granada gevoel” weer helemaal terug. Na de wandeling kreeg iedereen de keuze: of met de bus naar het hotel waar dan diegenen met een ticket het Alhambra konden bezoeken óf blijven hangen in de stad en in de late namiddag door de bus opgehaald worden. Op eigen houtje naar het hotel mocht natuurlijk ook, te voet is het niet overdreven ver en taxi’s zijn er in overvloed.
Wij gingen met de bus mee en gooiden wat overbodige ballast (lees: te warme jas) binnen in de hotelkamer en vertrokken naar het Alhambra. Met ons ticket hadden we om 15u30 toegang tot de “Palacios Nazaríes”, maar voor en na die tijd kan je overal rondlopen tot sluitingstijd.
Een aantal van de gebouwen in dit gigantische complex (140000 m2!) is trouwens ook zonder inkomticket te bezichtigen, het paleis van Carlos V en het museum bijvoorbeeld. We namen ruim de tijd om alle onderdelen te bekijken en genoten van de mooie tuinen en het Alcazaba (fort) maar het hoogtepunt blijven toch de “Palacios Nazaríes”, de befaamde paleizen van de moorse overheersers die in die tijd Spanje bestuurden. Met de bouw ervan werd begonnen in de 14e eeuw en dit blijft toch een hoogtepunt. Als je het niet met eigen ogen kan aanschouwen kan je je moeilijk voorstellen hoeveel details er schuilgaan in het pleisterwerk, plafonds, fonteinen enz. Werkelijk magnifiek!
’s Avonds kregen we nog een extraatje want de gids had ervoor gezorgd dat we naar een flamenco show konden gaan zien in een van de grotten op de Sacromonte. Akkoord, ze beweren allemaal authentiek te zien terwijl ze tegelijkertijd alleen in leven blijven door de toeristen te plezieren maar ik hou er van. Meeklappen was tijdens de nummers uit den boze. Na een eerste waarschuwing werd je bij de tweede overtreding bijna dood gebliksemd door de oudste van de twee danseressen. Na de mooie voorstelling werd het een beetje lachwekkend. Totaal onverwacht kregen we door de begeleider van het busje dat ons oppikte, qua uiterlijk een beetje een onderwereldfiguur, nog een avondrondleiding door de wijk. Zijn Engels was moeilijk te verstaan maar dat besefte hij waarschijnlijk zelf niet. Hij wist waarschijnlijk ook niet dat we ongeveer diezelfde wandeling dezelfde ochtend al gemaakt hadden. Een aantal dames was niet voorzien op zo’n extra tocht, op de kasseien is het niet altijd gemakkelijk stappen met hoge hieltjes. Toen ik mij even afzonderde van de groep om een foto te maken, riep hij me terug: “Milady, where are you going?” En Carina maar lachen ...

10 november – dag 5

Vandaag stond er een uitstap naar Córdoba op het programma, opnieuw met dezelfde gids dan gisteren. De gids (Arjen of Adriaan?) was toevallig ook de enige gids die Nederlandstalige groepen mocht rondleiden in de Mezquita, dat viel dus goed mee. Oorspronkelijk stond dit bezoek niet op het programma en moet je ook op voorhand tickets kopen. Zomaar ergens binnenstappen als je zin hebt gaat tegenwoordig bijna nergens. Eerst wandelden we door de vrij compacte en zeer gezellige stad en daarna kregen we het moment suprême van de dag met de mezquita.
Als je diep genoeg graaft vind je hier fundamenten van een Romeinse tempel, daar bovenop werd een Visigotische kerk gebouwd. In de 8e eeuw werd begonnen met op dezelfde plaats een moskee te bouwen. De benodigde zuilen werden gehaald in Romeinse villa’s maar omdat die niet overal pasten moesten extra bogen gemaakt worden. Door het toenemend aantal moslims werd de moskee regelmatig uitgebreid tot hij zo’n 20000 gelovigen kon ontvangen, daarmee was hij toen de grootste in Europa. De totale grootte is ongeveer te vergelijken met drie voetbalvelden. Na de christelijke herovering van de stad in 1236 werd de moskee gebruikt als kathedraal. Ongeveer drie eeuwen later gaf Karel V de opdracht tot grote verbouwingen, honderden zuilen werden verwijderd en het gebouw kreeg zijn finale uitzicht. Dit bezoek mag je echt niet overslaan als je in de buurt bent. Na enkele uren vrije tijd wandelden we over de – lelijk – gerestaureerde Romeinse brug naar de bus en reden we opnieuw naar ons hotel in Granada. Eten en stilaan de koffers inpakken was het enigste dat ons nog restte.

11 november – dag 6

Vandaag werd de wekker iets vroeger gezet dan nodig want wij hadden nog geen enkele cache gelogd in Granada en dat kan natuurlijk niet! Nog vóór het ontbijt wandelden we bergopwaarts en hoe dichter we bij de verstopplaats van de dichtstbijzijnde cache kwamen, hoe duidelijker het werd: hier was ik enkele jaren geleden ook geweest en toen raakte ik niet eens op de goede locatie. Ik herinnerde me nog precies waar het toen fout gegaan was gegaan en koos deze keer een andere route. Helaas ... de weg liep dood op een finca. Geen cache dus in Granada, toch zeker deze keer niet.
Ik eindig nog even met een verhaaltje over mijn vorige bezoek aan Granada in 2019. Ik nam toen de bus naar Cuentar om van daaruit door de bergen terug te wandelen naar mijn hotel met onderweg een heleboel caches om te zoeken. Toen ik uit de bus stapte kreeg ik al meteen het gezelschap van een hond. Verzorgd beest, type labrador mét vlooienband. Hij liep een eindje met me mee en ik dacht dat hij wel zou afhaken als we het dorp verlieten. Telkens ik zei dat hij daar moest blijven, keek hij me zielig aan en bleef in het midden van de niet drukke weg staan. Beetje gevaarlijk en dus riep ik dan maar telkens dat hij dan maar verder met mij moest meewandelen. Dat deed hij ook, ik genoot van zijn gezelschap en gaf hem de naam Cuento (sprookje). Slim was hij ook, al snel had hij door dat ik telkens mijn gps-toestel piepte, ik van de weg afweek om een cache te zoeken – echt fijn gezelschap ! Hij bleef mij de hele wandeling (zo’n 15 km) volgen maar toen ik Granada naderde werd dat wel een probleem, niet alleen door het drukkere verkeer maar ik had ook geen leiband. Bij de dienst toerisme waren ze niet echt vriendelijk, de guardia civil vond het zijn taak niet en uiteindelijk werd ik geholpen door de policia turistica. Die belden de dierenbescherming om de hond op te halen. Ter plaatse lazen ze zijn id-chip uit en garandeerden ze me dat hij terug bij zijn baasje zou gebracht worden. Ik denk nog vaak aan die hond terug maar meenemen was toen onmogelijk.
Nu nog verder met onze laatste dag. De reis naar de Costa Blanca verliep vlot, ook al werd er op de bus steeds meer gehoest – ook door mij! Intussen kregen we allerhande rampberichten binnen op de telefoon, het was in de omgeving van Benidorm zeer hard aan het regenen en vele straten stonden blank. Door iets minder te stoppen onderweg waren we al rond 17u bij de eerste afstapplaats en wij waren een klein uurtje later aan de beurt. Ik verwittigde onze pa en hij stond ons al op te wachten toen we in Albir van de bus stapten. Ook een perfect uur om onmiddellijk iets te gaan eten. Fish and Chips bij Almafra, het is niet zomaar vrijdag! En de regen? Niks van gezien en bij ons “op den berg” geen enkel probleem.

EXTRA

Omdat er toch altijd iets moet zijn om te ergeren dit nog: Als gevraagd wordt om bij het verlaten van het hotel de sleutel af te geven en je doet dat niet omdat je geen sleutel hebt gekregen maar een kaartje met chip, geeft je natuurlijk dat kaartje af. Dat is niet voor iedereen even duidelijk. Een portie churros bestellen en daarbij zes bordjes vragen, welke nationaliteit durft het aan? Bij het ontbijtbuffet cake meesmokkelen of een volledig lunchpakket samenstellen, wie oh wie? Bij het avondbuffet profiteroles, chicken nuggets en pasta overgieten met currysaus en dan zeggen dat het eten niet echt lekker is ... Het hoort er allemaal bij en het positieve blijft overheersen.